خودت هم می دونی . وقتی میام پیشت پیرهن ظاهرم رو می کَنم

و قلب سیاهم رو نشونت می دم و می گم :

ببین . فقط دست مهربون تو می تونه سفیدش کنه.

اشکهام که دیگه طاقتشون سراومده ،

برای اینکه خودشون رو به تو نشون بدن از چشمم بیرون می ریزند . بهت می گم:

چی می شه اگه محبتت رو بفرستی و تیکه های شکسته قلبم رو بهم بچسبونی.

نفَس عشقت رو توی روحم بدمی و زنده ام کنی؟
شرمندگی، شونه هام رو تکون می ده و هق هق گریه ام رو بلند می کنه.

بی معرفتیها و بدقولی هام از جلوی چشمم رد می شند

و عجز و ناله ام رو از ته دلم بیرون می ریزند . بهت التماس میکنم :

یه فرصت دیگه بهم بده .

حرفهام رو پر از گریه می کنم و می گم :‏

می دونم شاخه های معرفتت رو شکستم و گلهای محبتت رو له کردم

ولی حالا پشیمونم . اومدم آشتی کنم .

جمله آخری رو که می گم

شوق اینکه قبولم کنی سیل اشکهام رو از تپه گونه هام سرازیر می کنه .

انگار همه وجودم داره از چشمام فرو می ریزه .

گردنم رو کج می کنم و اشکهام رو بهت نشون می دم و می گم :

                                                   مهربونم! پشیمونم.

اسمت رو دور قلبم می گردونم و روی زبونم می زارم و صدات می زنم :

                                                  ای خدا! تنهام نذار

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: